“Ik hou m’n koffertje stevig vast en loop langs de weg. Ik voel me alleen en weet niet waar ik heen moet. Mijn kleine koffertje hier is m’n enige gezelschap. Dit is m’n enige thuis, het thuis waaraan ik niet kan ontsnappen. Waar is mijn thuis? O, waar zou het toch zijn? De wereld is zo groot, maar toch is er nog steeds geen thuis voor mij. Wie kan mij een warm thuis geven, het thuis van mijn tekeningen, het thuis van mijn dromen, thuis van mijn dromen?” … Ik kan het niet helpen om te tranen. Het kleine meisje in dit lied heeft een droom sinds haar jeugd, ze wilde een huis vinden dat hoort bij haar. Dit lied toont de stem van het hart van Wenya, toont ook de stemmen van de harten van de huidige kinderen als Wenya, omdat hun ouders gescheiden zijn, kinderen geen hun eigen huis hebben. Gelukkig is dat Wenya een huis van haar droom heeft gevonden nadat ze veel moeilijkheid heeft meegemaakt. Dit huis is met volle liefden en glorie…
Laten we luisteren naar de stem van haar hart!